Sorda

“Azucena, Azucena …”. Angela heeft moeite om die naam uit te spreken. Angela is namelijk doof. Ze is ook zwanger van haar eerste kindje en haar dochtertje gaat dus niet Azucena heten. Dan liever een voor haar gemakkelijker uit te spreken naam als Ona. Angela’s echtgenoot Héctor is niet doof, ze communiceren in gebarentaal en dat gaat prima. Ze zijn gelukkig, samen met hond Luka die luistert als Angela in haar handen klapt.

Aan dit rimpelloos liefdevolle bestaan komt een einde als baby Ona wordt geboren. De bevalling verloopt ronduit chaotisch. Héctor doet zijn best om te tolken, maar er zijn complicaties en hij wordt bruusk opzij geschoven, waarna de in allerijl opgeroepen gynaecologe het overneemt. Alleen, die draagt een mondkapje … De inmiddels zwaar gefrustreerde Angela rukt het kapje van haar gezicht.

Na de geboorte is het nog even spannend of Ona wél kan horen, maar dat blijkt na een tijdje wel het geval te zijn. Logischerwijs reageert Ona niet of nauwelijks op Angela’s gebaren, waarna Angela meer en meer het gevoel bekruipt dat het meisje naar de vader trekt.

In de scènes die volgen zien we hoe Angela telkens weer wordt geconfronteerd met een omgeving die niet of nauwelijks weet om te gaan met haar doofheid. Dat is toch een beperking, zo lijkt iedereen om haar heen te vinden, en dat wordt pijnlijk duidelijk als je een kind moet opvoeden. Angela voelt zich in toenemende mate in een isolement gedrukt en dit heeft als vanzelf zijn weerslag op haar relatie met Héctor. Het wordt steeds lastiger om hun liefde in stand te houden. Dat uit zich tegen het einde in een knallende ruzie tussen de twee. Een ruzie in spetterende gebarentaal.

De Spaanse regisseur Eva Libertad koos haar eigen dove zuster Miriam Garlo als hoofdrolspeelster van haar film Sorda (Doof). Zij heeft met Sorda getracht het leven van doven invoelbaar te maken en daar is ze wat ons betreft uitstekend in geslaagd. Zeker ook, omdat Libertad op een gegeven moment het geluid zodanig uitschakelt dat we alleen nog horen wat Angela hoort. Als kijker hoor je alleen sterk gedempte geluiden die plotseling overgaan in een letterlijk oorverdovend schel en scherp kabaal als ze de door haar gehate gehoorapparaten weer even inschakelt.

Sorda maakt op indringende wijze invoelbaar wat doof zijn kan betekenen. Door het zeer overtuigende spel van Garlo zien en 'horen' we hoe moeilijk het soms is om doof te zijn. Al met al krijgen we met Sorda een prachtig intiem en ontroerend drama voorgeschoteld. De poster vermeldt het al: " Deeply moving" volgens El Mundo. De film won in Berlijn de Panorama Publieksprijs, helemaal terecht wat ons betreft.

VPRO Cinema (★★★★) 'Heel effectief en genuanceerd wordt Ángela’s leefwereld invoelbaar gemaakt'
‍NRC (★★★★) 'een genuanceerde film die niet didactisch overkomt'
‍de Volkskrant (★★★★) 'Toont fraai hoe Angela na de geboorte van haar kind hoe langer hoe meer een buitenstaander wordt'
‍Filmkrant 'Krachtig geacteerd drama'
The Guardian (★★★★)  'The performances are beautifully nuanced throughout'