Jeunes Mères

Naïma, Jessica, Perla, Ariane, en Julie zijn zwanger. Maar de komst van hun kindje wordt overschaduwd door hun verhaal: hun jonge leeftijd, persoonlijke problemen, de dreiging van hun omgeving. Jeunes mères (jonge moeders) is dan ook een film van de Belgische broers Luc en Jean-Pierre Dardenne. Sociaal-realistische drama’s maken ze en daar hebben ze (getuige twee keer een Gouden Palm in Cannes) al vaker succes mee gehad.

Dat sociaalrealisme betekent in het geval van Jeunes mères dat de meisjes, want dat zijn het nog, dat moederschap moeten leren, terwijl ze zelf eigenlijk nog kind zijn. Hoe doe je dat, als je zelf eigenlijk nooit gezien hebt hoe dat moet? Hoe je je kind moet vasthouden, hoe je je kind in bad doet. Dat leren de jonge vrouwen in een moeder-kind-huis in de omgeving van Luik.

Met hun camera volgen de broers Dardenne de meisjes op hun zoektocht in die voor hen nog onbekende wereld. Dat de meisjes geen echte moeder zijn merk je niet. Dat de ‘acterende’ baby’s eigenlijk een grote groep baby’s is waaruit de beelden zijn opgebouwd (omdat je uiteraard nooit een hele dag met één baby mag filmen), is ook niet te zien.

In hun andere films concentreerden de regisseurs zich vooral op één of twee hoofdpersonen, hier is het een groep jonge vrouwen, omringd door een paar hulpverleners. Maar dat staat niet in de weg dat de kijker zich snel met die vrouwen kan identificeren. Voorspelbaar wordt het echter nooit.

De wereld buiten is bij de Dardennes meestal gevuld met armoede, werkloosheid, uitbuiting, criminaliteit, maar die blijft nu wel buiten de muren van het tehuis voor de jonge moeders. Het ontbreken van die spanning maakt de film zeker niet minder meeslepend, want dat is Jeunes mères juist wel.

Het moederschap kost de meisjes moeite, dat merk je als kijker wel. Het gaat niet vanzelf, de moeders zijn onervaren, de baby’s hulpeloos, het is allemaal heel fragiel. Een stap vooruit kan worden afgewisseld door weer twee stappen achteruit. Als kijker hoop je alleen maar dat deze meisjes, deze moeders het wel gaan redden. Ze willen het in ieder geval. En dat is hoopvol.

In Cannes leverde het de broers Dardenne dit keer geen Gouden Palm op, maar wel de prijs voor het beste scenario.

Ook de (internationale) pers is laaiend enthousiast:

VPRO Cinema (★★★★) 'Ontroerend, frustrerend en schurend'
‍HUMO (★★★★★) 'Tot nu toe de beste film van het jaar'
‍de Volkskrant (★★★★) 'Liefdevolle portretten van tienermoeders'
‍The Guardian (★★★★★) 'Outstanding ... gentleness, compassion and love are the keynotes of this quietly outstanding new movie from the Dardenne brothers'