Sages-femmes

Corona heeft het nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt, maar eigenlijk weten we het allemaal al jaren. Of het nou om artsen, verpleegkundigen of medewerkers van verpleeg- en verzorgingshuizen gaat, de mensen in de zorg staan onder grote druk. En die druk wordt niet alleen ervaren in de Nederlandse zorg, zo wordt duidelijk in Sages-femmes van de Franse regisseur Lea Fehner. De “sages femmes” (letterlijk vertaald: wijze vrouwen) zijn de Franse verloskundigen.

Aan het begin van de film maken we kennis met nieuwelingen Louise en Sofia die op de eerste dag van hun nieuwe baan meteen in het diepe worden gegooid. De jonge vrouwen moeten vanaf het eerste moment volop meedraaien in de kolkende hectiek van het ziekenhuis. Waar Louise aanvankelijk erg onzeker haar weg probeert te vinden voelt Sofia zich meteen als een vis in het water. Maar een bijna fatale inschattingsfout brengt haar sterk aan het twijfelen of ze wel geschikt is voor de baan, terwijl Louise zich juist meer en meer op haar gemak begint te voelen.

Aan de hand van de ontwikkeling van beide jonge vrouwen schetst Fehner een tamelijk onthutsend beeld van de Franse ziekenhuiszorg. De mensen doen echt wat ze kunnen, ze lopen zich de benen uit het lijf, maar het systeem schuurt en kraakt. Er is een chronisch beddentekort, hartmonitoren werken soms wel maar soms ook weer niet, er is voortdurend sprake van een schrijnende onderbezetting en een veel te krap budget: het personeel is de wanhoop nabij.

Maar Sages-femmes is absoluut niet alleen maar kommer en kwel en doffe ellende. Er is ook genoeg ruimte voor humor, met name de scènes met een knullige arts in opleiding zorgen voor de broodnodige comic relief.

Al met al is Sages-femmes een erg ontroerende film geworden, een film vol energie door de camera die met de acteurs meerent en het hartverwarmende spel van de voornamelijk jonge cast. De Volkskrant noemt de film “een onvermoeibare lofzang op de veerkracht en het doorzettingsvermogen van de mensen van de kraamafdeling”. En het Parool beschrijft de film als “een zeldzaam intieme ziekenhuisfilm vol hartverscheurende momenten, waarbij euforie en tragedie constant stuivertje wisselen”. We sluiten af met de conclusie van deprotagonisten.nl: “Hulde voor de oprechtheid in deze film en hulde voor alle verloskundigen. Zakdoekjes zijn aan te raden!”

VPRO Cinema (★★★★) 'Fijne cast, indringend sociaal realistisch verhaal'
‍de Volkskrant (★★★★) 'Debutant Khadija Kouyaté maakt indruk'
‍Trouw (★★★★) 'Legt maatschappelijk pijnpunt bloot'
‍Filmkrant 'Een hartenkreet en een noodkreet'